| STEENWIJKSMOER – Gerrit Voortman is weer terug in Nederland. De atleet
uit Steenwijksmoer heeft meegedaan aan de Mount Everest Marathon in
Nepal, de hoogste marathon ter wereld. In opmaat naar de start op
woensdag 29 mei op een hoogte van bijna 5400 (!) meter heeft de
50-jarige medewerker van De Trans in Emmen maandenlang getraind om zo
fit mogelijk op Schiphol in het vliegtuig naar Kathmandu te stappen.
Gemiddeld zo’n honderd kilometer per week. “Ik ben tijdens de
voorbereiding vijftien kilo afgevallen”, vertelt Voortman die in alle
delen van de wereld (halve) marathons heeft gelopen en onder meer de
titel Europees kampioen halve marathon masters in de wacht heeft
gesleept. Ook werd hij al eens tweede op het wereldkampioenschap halve
marathon masters. Ook tijdens het verblijf in Nepal is hij nog enkele
kilo’s afgevallen. “Om te voorkomen dat ik ziek zou worden, heb ik uit
voorzorg drie weken geen vlees gegeten.” Enkel verzwikt Bijna waren alle
inspanningen voor niets geweest. Op de eerste dag na aankomst in Nepal
verzwikte Voortman tijdens de wandelexpeditie naar Mount Everest Base
Camp zijn enkel. “Heel even dacht ik dat het avontuur voorbij was.
Gelukkig had ik nog een dag of tien de tijd om te herstellen. Tapen en
koelen dus. Maar het was beslist geen pretje om met een 20 kilo zware
rugzak de oude expeditie route met een lengte van 150 kilometer te
vervolgen met die vervelende blessure. We waren van ‘s morgens zeven uur
tot ‘s middags vijf uur in touw. En de route? Vrijwel onbegaanbaar. Het
was vaak meer klimmen en klauteren dan wandelen. Lastig was het soms
ook door de regen en de sneeuw. Overdag was de temperatuur meestal
lekker hoor, maar ‘s nachts kon het wel twintig graden vriezen.”
Voortman is nog steeds diep onder de indruk van de omgeving tijdens de
tocht hoog in de bergen. “Die rust, die natuurschoon, die prachtige
kloosters en tempels. Werkelijk fantastisch. Niet te beschrijven. Lopen
over hangbruggen en langs diepe ravijnen. Kippenvel.” Zo’n 200 atleten
uit alle delen van de wereld hadden zich aangemeld voor de
krachtsinspanning over 42 kilometer en 195 meter. Het evenement vond
plaats precies zestig jaar later nadat Sir Edmund Hillary en zijn sherpa
Tenzing Norgay als eerste mensen de top van de Mount Everest hebben
bereikt. Voeten beschermen tegen scherpe stenen “De start was ‘s morgens
om zeven uur. Het was steenkoud, maar iedereen was warm aangekleed. Het
parcours? Echt loodzwaar. Geen centimeter asfalt op het smalle pad naar
beneden. We hebben speciale schoenen gedragen om de voeten te
beschermen tegen de scherpe stenen en rotsblokken. Een groot compliment
voor de verzorging onderweg. Om de vijf kilometer was water in
afgesloten flessen beschikbaar. Het werd ook steeds warmer naarmate de
wedstrijd vorderde. Langzaam maar zeker gingen meer kleren uit. Heel wat
inwoners in de omgeving van het parcours lopen momenteel rond in
kleding van deelnemers aan de marathon.” Een kilometer voor de finish in
Namche op een hoogte van 3200 meter, ging het nog bijna mis. “Door de
euforie – de eindstreep is in zicht – en de vermoeidheid na ruim zes uur
afzien struikelde ik over een steen. Ik verloor mijn evenwicht en
kukelde bijna het ravijn in. Gelukkig is alles goed afgelopen. De schrik
zat er wel in hoor. Je moet daar maar niet te lang over blijven
nadenken, wat er had kunnen gebeuren.” Lekker biertje en geschoren
worden Uiteindelijk liep Voortman na zes uur, achttien minuten en 44
seconden onder het finishdoek door. “Ik was zo blij dat ik er was. Het
had namelijk zoveel kracht gekost om deze bijzondere marathon uit te
lopen. En bovendien was ik ook nog eens de tweede buitenlandse atleet in
het klassement. Mooi meegenomen. Een tijd neerzetten was op voorhand
absoluut niet belangrijk. Het ultieme doel was de marathon uitlopen in
combinatie met cultuur snuiven. En dat is gelukt! Deze ervaring pakken
ze me niet meer af. Het mooiste moment na de finish? Met een lekker
biertje in de stoel zitten en geschoren worden!”Het artikel is
geschreven door Paul Abrahams. |
